Wybrzeże Egiptu wygląda jak płaski ląd, pozbawiony punktów orientacyjnych, dzięki którym żeglarze, szczególnie w nocy, mogliby bezpiecznie manewrować, bez obawy o własne zdrowie. Szczególnie w przeszłości, przed erą GPS i nadmorskich kurortów wypełnionych turystami spędzającymi wczasy w Egipcie, nawigacja w okolicach przybrzeżnych w okolicach Aleksandrii, była wyzwaniem dla najbardziej doświadczonych żeglarzy. Wszystko zmieniło się w 265 r.p.n.e gdy Ptolomeusz II zbudował ogromną wieżę na niewielkiej wyspie u wejścia do portu w Aleksandrii.
Jeden z Siedmiu Cudów Świata Starożytnego, Latarnia Morska na Faros w Aleksandrii była budowana przez 15 lat. Wysoka na 152m, budowla składała się z trzech sekcji, począwszy od bazy, aż po stożkowate zakończenie, które było zwieńczone ogromną, mierzącą 7 metrów, statuą Posejdona. Pomimo tego, że latarnia musiałaby czekać 300 lat na oświetlenie, byłoby ono widoczne z odległości wielu kilometrów, oferując pilotom punkt odniesienia zarówno gdy wpływali jak i wypływali z portu w Aleksandrii.
Sceptycy kwestionują miejsce latarni na liście cudów świata, która została stworzona w Aleksandrii lecz pomimo tego wieża bez wątpienia wyprzedzała swoje czasy. Nadal nie jest jasne w jaki sposób oświetlano latarnię, a według niektórych teorii, była wyposażona w pewnego rodzaju teleskop. Kolejna teoria mówi o lampach oliwnych, których światło przekazywane przez oksydowane, metalowe reflektory, oświetlało morze, będąc widocznym na wiele kilometrów.
Latarnia przeszła wiele w ciągu 1500 lat istnienia. Przetrwała dwa trzęsienia ziemi i tyleż razy była remontowana. Ostatnie, trzecie trzęsienie ziemi w 1303 roku pozostawiło ruiny, które zostały wykorzystane przez sułtana Egiptu do budowy pobliskiego fortu Qaitbey.