Majorka, Minorka, Ibiza, Formentera i Cabrera oraz wiele małych skalnych wysepek tworzą archipelag Balearów, położony u hiszpańskich wybrzeży w zachodniej części Morza Śródziemnego. Pisarz Miguel S. Oliver uważał, że „wyjątkowość Balearów polega na różnorodności cech, odurzającym bogactwie na najmniejszym skrawku lądu, pełnym niespodzianek, kontrastów i przeciwieństw. Można by sądzić, że przyroda postarała się tu o zgromadzenie kolekcji wykwintnych i niepowtarzalnych okazów, prawdziwą antologię krajobrazów”.
Minorka o powierzchni 695 kilometrów kwadratowych jest pięciokrotnie mniejsza od Majorki i temu zawdzięcza swoją nazwę (która oznacza: mniejsza). La isla verde y azul —„wyspa zieleni i błękitu” dzieli się na dwa regiony, którym nadano nazwy wiejących tu z północy i południa wiatrów: Tramuntana na północy i Migjorn na południu. Granica między tymi dwoma całkowicie różnymi pod względem geologicznym obszarami przebiega mniej więcej wzdłuż drogi z Mahón, stolicy wyspy, do Ciuradelli. W obu miastach mieszka w sumie 60 procent ludności wyspy, liczącej 69 tysięcy mieszkańców (Minorka jest najrzadziej zaludnioną wyspą archipelagu — zamieszkuje ją jedynie 10 procent ludności Balearów). Strategiczne położenie uczyniło z wyspy obiekt pożądania Fenicjan, Greków, Kartagińczyków, Rzymian, Wandalów, Bizantyjczyków, Hiszpanów, Anglików, Francuzów.
Cala Macarella jest jedną z cudownych zatok na wyspie. Wiele osób dopływa tu na łodzi i kotwiczy w zatoce, gdyż od strony lądu prowadzi na plażę jedynie wąska ścieżka. Przy Placa d’es Born na lewo od ratusza zaczyna się port Ciutadella. Za wioską S’Ullastrar w Binisafulle znajdują się
ślady kultury talajockiej. Talajot (po arabsku: strażnica) to rodzaj wieży z kamienia, której nazwa pochodzi od kultury talajot (około 1500 p.n.e. do rzymskiej kolonizacji w 123 p.n.e.). Do dziś nie wiemy skąd pochodzili ludzie, którzy w epoce prehistorycznej wznosili miejsca kultu, grobowce i swoje siedziby.