Kolebką narodu portugalskiego nie jest rozpieszczone słońcem południe. Królestwo założyłi i rządziły nim dynastie z północy, a większość środków finansowych pochodziła z handlu. Urocze portowe miasto Porto z okazałymi barokowymi kościołami, średniowieczne zamki w Baraganca i Guimaraes, łagodne doliny rzek Douro i Minho otoczone winnicami i surowe krajobrazy górskie- ten cały katalog miejsc zróżnicowanych w swoim charakterze to największe atuty północnej części Portugalii.
Drugie pod względem wielkości miasto Portugalii położone jest na stromym zboczu doliny Rio Douro, nieopodal ujścia rzeki do Atlantyku. W latach 716-868 panowali tu Maurowie, a osiedle znane z czasów starożytnych pod nazwą Portus Cale zostało w XI wieku stolicą hrabstwa Portucale, kolebki późniejszego Królestwa Portugalii. To wielka spuścizna dla miasta, którego domy wznoszono na tarasach stromych skalnych zboczy. Niestety, wpływy do miejskiej kasy nie pozwalają na sfinansowanie koniecznych prac renowacyjnych, mimo że rozwój gospodarczy związany jest z handlem winem i z portem w pobliskim Matosinhos. W 2001 roku metropolia była Europejską Stolicą Kultury. Miasto uzyskało wsparcie od UNESCO, które uznało zabytkowe centrum za godne ochrony dziedzictwo kultury światowej.
W Porto pieniądze się zarabia, w Lizbonie wydaje — tak z punktu widzenia Porto wyglądają wzajemne relacje obu miast, które tradycyjnie konkurują ze sobą. Czyż istnieje lepszy symbol znaczenia handlu niż pełna przepychu i zbytku okazała giełda? Associacao Comercial do Porto (stowarzyszenie handlu z Porto) rozpoczęto budowę swej pałacowej siedziby — Palacio da Bolsa — w 1842 roku, ale prace dobiegły końca dopiero w 1910 roku. Z powodu długiego okresu budowy powstał budynek o eklektycznych dekoracjach, w których odnajdujemy wszystkie style XIX stulecia. Za klasycystyczną fasadą kryją się wnętrza w stylu Ludwika XVI, salony w stylu empire, neorenesansowa sala sądowa i biblioteka urządzona zgodnie z najlepszymi brytyjskimi tradycjami. Parkiety i mozaiki podłogowe w skomplikowane wzory, malowidła i meble uzupełniają reprezentacyjne i bardzo kosztowne wyposażenie pałacu.
Zakupy w Mercado do Bolhao to w Porto tradycja. Można tu kupić nie tylko świeże warzywa i owoce, ale także suszone peperoni, oliwki i wiele innych specjałów. Imponująca budowla tego największego i najładniejszego targu w Porto pochodzi z początków XX wieku. Hala położona jest w sercu miasta, między Rua de Sa de Bandeira i równoległą ulicą Rua de Alexandre Braga. Centralnym punktem dwupiętrowej budowli jest zadaszony wewnętrzny dziedziniec, na którym znajdują się stragany z warzywami i owocami. Wzdłuż galerii ozdobionych kutymi żeliwnymi balustradami zadomowili się sprzedawcy mięsa i ryb, są tu garkuchnie i kawiarenki. Gdy rano otwierają się bramy targu, wlewa się tłum zmierzający ku marmurowym ladom, śpiesząc po świeże ryby, aromatyczne zioła czy najsłodsze pomarańcze. W roku 2006 budynek hali targowej został objęty ochroną konserwatora zabytków. Sprzedawcy i mieszkańcy wyrazili zdecydowany protest, kiedy hali groziło przekształcenie w nowoczesną galerię handlową.
Katedra w Porto to potężna budowla z XII stulecia. Jak masywna twierdza góruje nad Riberią, dawnym kwartałem rybaków i żeglarzy. Dwie potężne wieże okalają fasadę z romańską rozetą i blankami. Wnętrze świątni, która miała także pełnić funkcje obronne bardziej przypomina kryptę niż miejsce chwały bożej. Jednak w XVIII stuleciu Nicolau Nasoni, jak na owe czasy bardzo wzięty architekt, za pomocą kilku dekoracji wprowadził ożywcze akcenty: pod jasnym kasetonowym sklepieniem z marmuru i granitu zaprojektował promienny, pozłacany ołtarz główny, a w Kaplicy Najświętszego Sakramentu w lewej nawie poprzecznej umieścił jeszcze okazalszy ołtarz wykonany z 800 kilogramów czystego srebra, nad którym w latach 1632-1732 pracowali Manuel Teixeira, Manuel Guedes, Bartolomeus i inni portugalscy artyści.