Góry Sowie – niewielkie, 26 kilometrowe pasmo górskie w Sudetach Środkowych rozciągające się pomiędzy doliną rzeki Bystrzycy, oddzielającą je od Gór Wałbrzyskich z zachodu, a Przełęczą Srebrną pomiędzy Górami Bardzkimi na wschodzie. Od północy Góry Sowie ograniczone są Kotliną Dzierżoniowską, od południa natomiast Obniżeniem Noworudzkim.
Jako, że pogoda sprzyja wędrówce, ruszamy na szlak w jednej z dolnośląskich wsi – Lutomii Górnej w kierunku Kroackiej Studzienki. Jest ona źródełkiem wodnym w północno –zachodniej części Gór Sowich, położonym obok drogi łączącej Lutomię z Glinnem. Na miejscu oglądamy kamienno – betonową konstrukcję, na której stoi nieregularny obelisk z marmurowym owalnym medalionem ozdobionym napisem „Kroacka Studzienka”. Miejsce to zostało nazwane tak po zdarzeniach z 1762 roku, kiedy to podczas wojny austriacko – pruskiej żołnierze armii austriackiej poili swoje konie. Obok źródła stoi altana, dająca schronienie turystom. Dała je także nam podczas pierwszego postoju.
Idźmy dalej – w stronę Rozdroża Pod Kokotem i Niedźwiedziej Skały. Skała ta ma około 4 m wysokości i stoi na zboczu Koziej Równi. Poruszając się ciągle Głównym Szlakiem Sudeckim mijamy szczyt Pisana (641 m n.p.m.), wznoszący się w miejscu odchodzącym na północny-wschód od Kokota.
Później nastąpił mały kryzys organizacyjny, mówiący: szlaku nie widać, Podola nie widać i najprawdopodobniej idziemy w nieodpowiednim kierunku. Nie trwało to jednak długo. Wystarczyła krótka rozmowa z „tubylcem” i spojrzenie na mapę, byśmy znowu byli na szlaku. Niestety jego oznaczenie na tym fragmencie trasy nie jest zbyt dokładne. Należy uważać!
Nastała pora na podbój Rościszowa. Jest to malowniczo położona duża wieś sanatoryjno – letniskowa, znajdująca się u podnóża Wielkiej Sowy, najwyższego wzniesienia Gór Sowich. Dalej, szlakiem zielonym kierujemy się w stronę Lasocina (stanowiącego obecnie część Pieszyc). Wędrując na południowy-zachód, dochodzimy do Starej Jodły. Jest to rozstaj dróg leśnych na wysokości 587 m n.p.m., na północno-wschodnim zboczu Młyńska. Nazwa skrzyżowania pochodzi od starej, okazałej jodły, która rosła w tym miejscu, lecz w latach 50. ubiegłego stulecia uschła. Stąd, by dotrzeć na Wielką Sowę (1015 m n.p.m.), należy podążać szlakiem niebieskim.
Duże przewyższenie. Zwieńczeniem wysiłku jest jednak nagroda – niesamowite widoki z wysokiej kamiennej wieży widokowej. Również na szczycie znajduje się największy w tych górach węzeł szlaków turystycznych. Cały masyw Wielkiej Sowy porastają lasy świerkowo – bukowe z domieszką modrzewi, jarzębiny, jesionów, brzóz i sosen, które wyglądają pięknie o każdej porze roku. Do niedawna drzewostany całkowicie pokrywały tam górskie zbocza. Niestety przed około 10 laty wystąpiły tam pierwsze objawy klęski ekologicznej, która doprowadziła do ogromnego zniszczenia tych lesistych terenów. To wielka strata dla regionu.
Na wysokości 900 m n.p.m, kilkanaście minut drogi od Wielkiej Sowy, znajduje się historyczne schronisko „Sowa” („Eulenbaude”). Warto wstąpić do niego na chwilę lub zatrzymać się na nocleg.
Idźmy dalej – w stronę kolejnego w regionie schroniska – „Orzeł”. W jego pobliżu znajdują się wyciągi narciarskie oraz tarasy widokowe. Na wysokości 754 m n.p.m. Przełęcz Sokola, oddzielająca masyw Włodarza od masywu Wielkiej Sowy. Od kilku lat rejon przełęczy jest intensywnie zagospodarowywany. Powstają tam nowe ośrodki wypoczynkowe, gospodarstwa agroturystyczne oraz kwatery prywatne.
Wędrując czerwonym szlakiem na północny-zachód dochodzimy do wsi Grządki i Rozdroża Pod Moszną (711 m n.p.m.). Następnie mijamy Włodarz (811 m n.p.m.) oraz Przełęcz Marcową. Tam kolejne rozwidlenie szlaków i chwile niepewności. Nie mamy siły na błądzenie. Czym prędzej obieramy kierunek na Jedlinkę. I oto zza gór, górek, lasów, pól i łąk, naszym oczom ukazuje się kompleks parkowo – pałacowy w Jedlince. Można go zwiedzić lub udać się kilkanaście metrów dalej – skąd bus zabierze nas do cywilizacji. W tym miejscu nasuwa mi się tylko jedno życzenie: aby każdy weekend spędzić tak przyjemnie i aktywnie jak ten.
Anna Kędzierska